pieca, owalny stół nakryty haftowanym obrusem, krąg światła płynie z lampy osłoniętej seledynem klosza.<br>Wszyscy jakby trochę onieśmieleni. Zdawkowe, jakby z przymusu pytania ojca: - Co u ciebie słychać? Jak nauka? Czy wracasz prosto z Petersburga? Masz teraz ferie świąteczne?... - I podobnie zdawkowe, bezosobowe odpowiedzi: - Nic nowego... Powolutku idzie się do przodu... Trochę się podróżowało ostatnio. Prosto z Petersburga przyjechało się teraz do Warszawy...<br>I znów przedłużające się milczenie, i znów nienaturalne popatrywanie na otaczające przedmioty, na filiżanki z &lt;foreign lang="rus"&gt;"czajem"&lt;/&gt;, na talerzyki z ciastem. Jedynie Zofia wpatrzona w najstarszego brata jak w obraz; od najmłodszych lat był dla niej niedościgłym ideałem, autorytetem