mniej wystawionych na oddziaływanie kultury klasycznej.<br><br>*<br><br>Islandzka Gr(g(s z początku XII w., dwunastowieczne zapisy regionalnych praw norweskich (Frostathingsbók i Gulathingsbók) oraz szwedzka Westg(talag z pierwszej połowy XIII w. trzymały się w sprawie wergeldu wspólnej zasady: część okupu płacił sam zabójca z najbliższymi, część zaś pokrywali jego współrodowcy, przy czym wkład każdego z nich był tym wyższy, im bliższy był stopień jego pokrewieństwa ze zbrodniarzem. <br>Westg(talag wyróżnia obie części okupu odrębnymi nazwami: "Jeżeli oni [to jest krewni ofiary] zechcą przyjąć zapłatę, to należy zapłacić 9 marek arvabot i 12 marek aettarbot". Arvabot, czyli "zapłatę dla dziedzica", otrzymywał spadkobierca (lub