charakter aktorki, na równi z warunkami i talentem, zadecydował o tym, że mimo wszelkich ograniczeń, jakie nakłada wiek, perturbacje repertuarowe i inne, do połowy lat osiemdziesiątych nie zdarzyło się jej siedzieć na ławce rezerwowych, stale miała co grać. Całe lata spędzała w ciągłych rozjazdach między wytwórniami, studiami, a ukochanym teatrem przy placu Szczepańskim, swoim drugim domem. Nigdy chyba nie przeżywała frustracji spowodowanej złym wyborem zawodu, tak częstej u osób w naturalny sposób podlegających eliminacji. Stale dostając nowe propozycje, czuła się potrzebna. Rozwój kariery potwierdzały kolejne nagrody i wyróżnienia rozmaitych jury i gremiów, została nawet uhonorowana Nagrodą Państwową II stopnia w 1985 roku