głębi wielkich skrzypiec.<br><br>A za oknem migotliwie<br>Venus gałąź opromienia.<br>Chciałbym i ten błysk na szybie<br>ocalić od zapomnienia.<br><br>VIII<br><br>Na moście Poniatowskiego<br>wiatr śnieg ukośnie rozkłada.<br>Na moście Poniatowskiego<br>śniegiem kurzy balustrada.<br><br>Latarnia w oczy nas razi,<br>ośnieżona do połowy.<br>Niewiele ludzi zgromadził<br>przystanek autobusowy:<br><br>tylko nas dwoje. Stoimy<br>przy tym przystanku nad rzeką -<br>dwoje ludzi w głębi zimy<br>jak w głębi lasu białego.<br><br>Parę by tu wron postawić,<br>tak ze trzy, pośrodku jezdni,<br>poobracać je dziobami<br>ku sobie, na śniegu gwiezdnym.<br><br>Niechby stały. Wiatr niech wionie<br>wzdłuż i chmurom twarze zmienia.<br>Chciałbym i te trzy łby wronie<br>ocalić od zapomnienia