na Górnym Śląsku, zaczynał jako kompozytor dzieł śmiałych zarówno od strony harmonii, jak i dynamiki. Kontrasty dynamiczne w połączeniu z zamierzoną prostotą faktury były zjawiskiem niezwykle nowatorskim w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, choć kładł też duży nacisk na zróżnicowane brzmienia. W swoich kompozycjach nakazywał wykonawcom nietypową grę na instrumentach (na przykład jeżdżenie paznokciem po strunach harfy albo uderzenie w pedał fortepianu) . Był to też czas rozbudowanego instrumentarium perkusyjnego, co oczywiście zwiększa niewyobrażalnie paletę barw orkiestry. Na początku lat siedemdziesiątych dał się jednak zauważyć zwrot w podejściu Góreckiego do muzyki. Teraz zaczęły pojawiać się szerokie płaszczyzny o w miarę jednolitej fakturze, utwory