drugi.<br>- Poszedł, proszę pana.<br>- Co, już? A to świetnie! Widzę, babciu, że nie najgorzej umiecie sobie radzić z gośćmi.<br>Pomarszczoną, króliczą twarz Jurgeluszki rozjaśnił uśmiech zadowolenia. Ceniła swój wieloletni zawód i lubiła otrzymywać za pracę słowo uznania.<br>- Bo trzeba wiedzieć, proszę pana - powiedziała z przekonaniem -jak z człowiekiem postępować.<br>- Na przykład!<br>- Z każdym inaczej, proszę pana. Z jednymi jak z dziećmi, z przeproszeniem...<br>Nie słuchając dalej, Pawlicki zniknął w toalecie. Ledwie zdążyła za nim zamknąć drzwi, z sali bankietowej dyskretnie się za nim wymknął bardzo już różowy na twarzy Weychert. "Zaczyna się ruch" - pomyślała z zadowoleniem Jurgeluszka.<br>Ujrzawszy rozkraczonego przy pisuarze