wsparcia, o którym wspomniał ksiądz de Vos. Absurdem było także kłócić się z nim, jak byłoby kłócić się z listonoszem, że wiadomości w liście, który przyniósł, są złe. Nie ruszyłam się jednak z miejsca. Nie byłem zdolny. Właśnie przez wzgląd na niego, na księdza. Wyczuwałem dobrze, że i jemu jest przykro. Nie mogłem też zapomnieć, że przecież na początku, kiedy to było możliwe, obiecał mi pomóc. Że nawet dziś Przyjął mnie jeszcze, nie odwlekając nieprzyjemnego dla siebie spotkania, powiedziałem z zaciśniętymi zębami:<br>- Czekam, czekam na to moralne wsparcie.<br>Ksiądz pochylił głowę jeszcze niżej. Trwał tak przez chwilę sztywno, w milczeniu. Ręce