132;z niedostatkiem kasowym i nierzetelnością robotników". W grudniu 1860 parter był gotowy, a nadzorca budowlany mógł spełnić swe życzenie &#150; stanąć &#132;jako odźwierny". Niespełna dwa lata później Wężyk umiera. Trumnę niosą do Mariackiego kościoła starzy żołnierze, na cmentarz poniesie ją młodzież. Miałby to być symbol realizowanego przez Wężyka przymierza między starymi a nowymi laty?<br><br> On sam, żyjąc tak długo, stawał się w miarę upływu czasu cząstką historii pierwszego porozbiorowego półwiecza, znakiem przetrwania dawnej wiary i cnoty. I tak też zachował się w pamięci literatury. Jako mądry stary człowiek, o dużej pogodzie ducha, delikatny i dobroduszny, choć zarazem złośliwy. Takim