następuje pogrubianie powierzchniowej warstwy zimnej. Wraz z płynięciem lodu w dół doliny osiąga ona swą maksymalną grubość przy czole. W.S.B. Paterson (1981) uważa, że na wielu lodowcach, których lód ma temperaturę topnienia, poniżej linii równowagi występuje obszar, gdzie temperatury górnych warstw są ujemne na skutek małej ablacji.<br> W przypadku lodowców spitsbergeńskich stosunkowo gruba warstwa lodu zimnego (100 m i więcej) pojawia się od wysokości linii równowagi i kontynuuje w dół jęzora (por. rys. 5.6 i 5.13). Większość pól akumulacyjnych dużych lodowców znajduje się w temperaturze punktu topnienia (rys. 5.6) ze względu na perkolację wód roztopowych latem