się miał za chwilę udusić. Widząc, iż wolną ręką szarpie krawat i kołnierzyk koszuli i bezskutecznie usiłuje go odpiąć, naczelny inżynier zerwał się z miejsca w celu dopomożenia zwierzchnikowi. Urwał mu guzik i rzucił się do drzwi.<br>- Pani Matyldo, wody!!!... - krzyknął w panice, przekonany, iż jakaś straszna wieść lada moment przyprawi kierownika pracowni o apopleksję.<br>Wiszący wciąż na słuchawce kierownik jął czynić uspokajające gesty, których gwałtowność nadawała im raczej charakter konwulsji. Równocześnie ze szczęścia stracił głos i wydawał z siebie coś w rodzaju nieartykułowanego gulgotania, nic więc dziwnego, że tak naczelny inżynier, jak i przybyła z wodą pani Matylda przerazili się