uznać musimy za własny &lt;orig&gt;współwytwór&lt;/&gt;. <br>Można by tedy przypuszczać, że kultura nasza w najróżniejszych swoich rozgałęzieniach upowszechniać będzie poczucie odpowiedzialności, jaką każda jednostka ponosi za świat, za własną w nim obecność i własną sytuację.<br>W rzeczywistości stosunek do życia, dominujący w tak zwanej kulturze masowej, zdaje się dokładnym przeciwieństwem tego przypuszczenia.<br>Z niepokojem przez wielu socjologów (wymienimy Ericha Fromma jako hasło wywoławcze, by imion nie mnożyć) notowana sytuacja kulturalna społeczeństw przemysłowo rozwiniętych odznacza się wybitnie zaznaczonym upadkiem tzw. ducha inicjatywy i poczucia odpowiedzialności jednostkowej za siebie i środowisko. Można w tym upatrywać degrengoladę cywilizacji lub naturalny wynik postępu technologicznego, lecz co