w literaturze polskiej wydaje się nadzwyczajna siła poezji filozoficznej, reprezentowanej przez twórczość większości najwybitniejszych poetów.<br> Druga połowa lat siedemdziesiątych przynosi wybitne i ważne, jak to bywa z późną twórczością, tomy Jarosława Iwaszkiewicza (ur. 1894): Mapa pogody (1977) i Muzyka wieczorem (1980). Czas egzystencjalny nakłada się tutaj na czas historyczny, czas przyrody na czas kultury, czas zapamiętany na czas dziania się, czas wieczny na czas mgnień.<br> Wiersz (Muzyka wieczorem) określa istotę wiersza jako ozdoby będącej widomym znakiem ukrytych, bezwzględnych, "śmiertelnych" zmagań "tego co jest odwieczne z tym co jest chwilowe". Ostatnie wiersze Iwaszkiewicz zachowują jego ciągłe dążenie do pełni, jakie się w