dobrych ludzi. Ojciec i córka słuchali skonsternowani. Hania odezwała się niepewnie:<br> - My jesteśmy wszyscy z Warszawy. Nic nie mamy, tyle, co na sobie. Poddajcie się. Nie ma sensu uciekać i dokąd? Czasami trzeba się poddać. <br> Wszyscy są dzisiaj niewinni. Żaden nikomu nigdy nic nie zrobił. Byle ujść z życiem, gotowi przysięgać, jacy są dobrzy. Niewinne baranki, myślała Marta. Spostrzegła, że trzech czy czterech Niemców wymyka się z kredensu do jadalni. Idą przez długi pokój, wyszli do holu.<br> - Poddałbym się, ale strach tamtych - powiedział Niemiec z Łodzi.<br> Kolegów już nie było. Zostali we dwóch z Lotaryńczykiem. Dopadł okna, wyjrzał, wyjrzały i Marta