ten wiersz ojcu Perrain - dominikaninowi, o którym wspomniałaś. Miłość zaprasza na ucztę, częstuje mięsem i cieszy się, gdy siądziesz i jesz. Tu nie chodzi o plebejskie zalecanki (przez żołądek do serca), tylko o przezwyciężenie strachu przed cielesnością. Miłość tego właśnie uczy. Choć nigdy nie uczy do końca. Weil z rezygnacją przytacza słowa z "Iliady" na temat wojowników, którzy padli na polu bitwy: "Sępom o wiele bardziej drodzy niż swym żonom". Jest w tym opisie straszna prawda o tym, że zwłoki żołnierzy wydawały się ponętne drapieżcom i odpychające ich kochankom. Ale to nie jest obraz wystygłej miłości, tylko obraz śmierci wywołującej grozę