przeszłości tym skazaniem bohatera na życie samotne. Jest w tym i próba poddania natury człowieka egzaminowi, aby pokazał, kim jest właściwie, gdy przystrajające go szaty obyczaju i konwenansu opadną, i lekko zaznaczone przekonanie, że w samotności, gdy uwolni się od złych wpływów gromady, zdolny jest wydobyć z siebie cnoty, dotychczas przytłumione, zasypane złymi nałogami. A więc przeciwstawienie pojedynczej osoby życiu zbiorowemu, słaby zarys teorii Rousseau o człowieku dobrym z natury. Stara kobieta tęskniąca do wyspy bezludnej zdaje się wierzyć, że źródło zła leży gdzieś poza nią, w jej otoczeniu. I chociaż nie bierze na serio swoich słów, wyraża przy ich pomocy