ręce, na rozstaju, nie wiedząc, czy zostać, czy jednak odejść, więc pobiegłam do drzwi i uchyliłam je, ale Ciebie tam nie było, więc usiadłam &lt;page nr=82&gt; przy tych drzwiach i otwierałam je jeszcze sto razy, i zasnęłam w końcu, tam, w przedpokoju, owinięta kołdra, skulona pomiędzy zabłoconymi butami i parasolem. Ale najpierw przytulałam się do tych drzwi, dotykałam ich ustami, pieściłam dłońmi i szeptałam, błagałam, i uchylałam je, ale Ciebie tam nie było.<br>Ta nadzieja pastwi się nade mną dalej. Każe mi rozglądać się na ulicy, szukać Cię, spodziewać się Ciebie. Każe mi chodzić tam, gdzie nosiło nas razem, i grzebać w pamięci