myśl tę zmieszałem się nieco, ale nie poczułem onieśmielenia, przeciwnie, dałem się ponieść nie znanemu dotąd zuchwalstwu. Na wpół bezwiednie, powolutku, odwróciłem głowę i policzkiem przylgnąłem do ciepłego uda Poliny. Owionął mnie zapach jej spódniczki pomieszany z wonią zwietrzałych perfum "Coeur de Jeanette". Zamknąłem oczy, lecz w tej samej chwili przywidziało mi się, że trzymam głowę na kolanaeh panny Kazimiery i że zaraz ujrzę jej twarz z wypukłym czołem okolonym warkoczem i cienką szyję w białym pikowym kołnierzyku.<br><br> Spi mładieniec moj priekrasnyj,<br> Bajuszki - baju...<br><br> - zanuciła Polina i obraz panny Kazimiery rozpłynął się jak smużka niebieskiego dymu.<br><br>- Wracamy do domu - rzekła Pola