Zbliżmy się do tekstu, pytając, jakie narzuca nam tempo? Miary metryczne, gatunki symulujące wypowiadanie, ustabilizowane konwencje - skończone światy udające pełnię. Postrzępione narracje, subiektywne zapisy, synkretyczne próby, faustyczne poszukiwania - fragmenty znamionujące nierówny puls świata. Oba te ciągi mają wciąż dopisywaną, długą historię. Zwieńczeniem pierwszego jest realizm. Drugi odnajdziemy w kolejnych odmianach psychologizmu. Już w tym rozróżnieniu pojawia się opozycja nasuwająca pewne podejrzenia: pierwszy ciąg ulega prawom "przestrzennym" języka, drugi próbuje wyrażać stany z natury swej niejęzykowe. Realizm oferował czytelnikowi segmentację tekstu (także świata) w postaci zamkniętych w lekturowy interwał przestrzeni małych form prozatorskich, powieści odcinkowej, rozdziałów zakończonych czytelnym znakiem. Przerwanie lektury nie