od tych lektur, zaaplikowanych w słoniowych dawkach. Pozycja niezależnego publicysty, narażonego na represje z racji głoszenia własnych poglądów, wydała mi się godna pozazdroszczenia. Postanowiłem sam spróbować. Przez dłuższy czas układałem w myślach sens, cel i treść mego artykułu. Najgorzej szło mi z sensem. Zresztą, w którym z pism podziemnych mógłbym publikować? Wszystkie miały swych wypróbowanych publicystów. Stąd pomysł następny: należało założyć własne pismo, a jego druk zlecić lokatorom mej piwnicy. Którejś nocy uczyniłem dalszy krok: postanowiłem stworzyć własną partię polityczną. Środków miał mi dostarczyć taboret.<br>Jak wiadomo, w normalnych czasach do powstania partii potrzeba pewnej liczby osób: w warunkach konspiracji mogłem