dziennika. Posadzili mnie przed kamerą i zaczęli pytać: czy w Polsce strzelają, kogo zamknęli w więzieniu, co z moim dzieckiem, które zostało w kraju. Nie odpowiedziałam na żadne pytanie, zaczęłam płakać. Dali mi spokój i poleciały normalne wiadomości, ale co kilka minut wracali do mnie. Informacje z całego świata kamera punktowała mną płaczącą.<br>Tylko tyle mogłam dla nas wtedy zrobić. Myślę, że była to jedna z moich najlepszych ról.<br>Następnego dnia przysłano mi do hotelu mnóstwo kwiatów, pewien rzeźnik - parę kilogramów mięsa, a dyrektor najbardziej ekskluzywnego szpitala, leczącego również depresje i nerwice zaproponował mi bezpłatną kurację.<br>Zagrałam moją brakującą scenę w