zbieram jeszcze porzucone między rzędami programy i wychodzę, zdając sobie sprawę, że połowy tych prostych efektów, choćby ze światłami, nie dałoby się w moim teatrze zrobić z powodu ograniczeń technicznych. Bo nawet uzyskanie absolutnej ciemności jest w większości teatrów warszawskich nieosiągalne. Biorę taksówkę. Milcząca, głodna i z poczuciem niższości przyjeżdżam punktualnie na próbę do wynajętego dla nas teatru. Wieczorem na naszym przedstawieniu jest 1000 osób. Jestem zdenerwowana i stremowana jak nigdy. Na sali śmietanka "polskiego" Nowego Jorku. Staram się zagrać jak najlepiej w naszych - ze szmatek zrobionych, na wyjazd - dekoracjach, wśród pośpiesznie z konieczności ustawionych świateł i pożyczonych z polskiego konsulatu