otwarte okno z niebios, a u stóp jej kładzie się purpurowy blask bijący od skłębionych zjaw. Otóż dziś przychodzi mi ten portret od czasu do czasu na pamięć, ale bynajmniej mnie nie śmieszy. Kiedy słucham Appassionaty, to wydaje mi się, że to jest właśnie tak, że to na tym polega: purpurowy blask i szafirowe niebo, skłębione zjawy i natchnienie z lirą w ręku. Jak się to stało, że ten śmieszny kicz zyskał we mnie prawo obywatelstwa?<br>Otóż zdaje mi się, że wzruszenie dziełem sztuki jest u wszystkich wrażliwych ludzi tej samej wagi, szlachetności i tego samego piękna, a jedynie uzewnętrznienie tego