pasztecików. Spożyte samotnie i na trzeźwo niczym nie ustępowały tamtym - zakarpianym. Wskutek trzeźwości( a i pamiętnej porażki Lonia), pani bufetowej się nie oświadczyłem, chociaż powitała mnie nader przyjaznym uśmiechem, jak starego znajomego, i - takim samym pożegnała. <br> Do Szczors wracałem w nastroju dziwnie pogodnym, jak na powrót do jakby nie było, pustelnia. Tak pogodnym, jakby mnie obdarzono kategorią D, a nie B. I chyba nie tęsknota za duszy wzlotami ku hrabiankom, ani za cielesną grawitacją ku Jadzi była przyczyną tego nastroju "s renit ", jaki mną owładnął. Myślę, że to, po prostu, podsycone wiosną uczucie do samych Szczors wybujało już we mnie, jak