była czymś niezwykłym, a troszkę też podejrzanym.<br>Podniósł się od komputera i poszedł zobaczyć, co robią dziewczynki. Nie było ich w pokoiku, łóżka były porządnie zasłane (poznał rękę Gabrysi), za to na podłodze kłębiły się w stosie najprzeróżniejsze zabawki - ale to akurat był stan normalny, nic niepokojącego. Poszedł do kuchni - pusto, cicho. Na stole kartka: "Grzesiu, nie chciałam ci przeszkadzać, idę z dziećmi do Kreski. Pod serwetką są rogaliki, zjedz!"<br>W ekspresie czekała gorąca kawa. Nalał sobie i stanął w otwartym oknie, patrząc na ulicę i jedząc rogalika. Gabrysi nie było widać, złapał się na tym, że już za nią tęskni