są poczynając od późnego ordowiku, bardziej wiarygodne od środkowego syluru, a w miarę kompletne szkielety, poczynając od najniższego dewonu (ryc. 9.15).<br>Początkowo ich pancerz składał się z łusek i niewielkich płyt w przodzie ciała, ale już w późniejszej części wczesnego dewonu pojawiły się formy o tułowiu umieszczonym w kostnej puszce stawowo połączonej z czaszką, ogon zaś okrywały tarczki w kształcie poprzecznych pasków. W środkowym dewonie drogi ewolucji poszczególnych gałęzi plakoderm rozdzieliły się. Jedne z nich rozbudowywały pancerz tułowia i zamknęły w kostnych puszkach również płetwy piersiowe. Powstały w ten sposób przedziwne, podobne raczej do stawonogów niż ryb, formy pospolite w