żyć po ludzku - to tworzyć i kochać, i co więcej, że w gruncie rzeczy jest to jedno".<br> Sądzę jednak, że istotne wyznanie wiary Jacka Kuronia zapisane został w pierwszym eseju tego zbioru: "&lt;gap&gt; tylko dzięki totalnej negacji zła można &lt;page nr=80&gt; je ograniczać. Nie wierzę, że pokolenie za pokoleniami pozostają jak liście w puszczy &lt;gap&gt;, nie wierzę, że dokonania ludzkie: trud, ofiara i poszukiwanie nie są bezowocne &lt;gap&gt;". Tak, to jest akt wiary, punkt wyjścia, początek sensu. W jednym ze swych wierszy Marek Skwarnicki pisał przed laty: "...i tylko ten ruch serca przeciw ciemnościom jest coś wart". Od tego ruchu dochodzi się do kwintesencji wiary religijnej