przychodzi kolej na kawę. Pijemy ją u Piolantiego. W jego pokoiku, identycznym z tym, w którym spałem. Żelazne łóżko. Stół, krzesło, etażerka. Miednica na stołku. Kubeł. U niego tylko w rogu pokoju walizka. Na etażerce trochę rzeczy. No i na stole maszynka do kawy i dwie filiżanki. <br>- O której widowisko? - pytam.<br>- O ósmej. Po kawie zaprowadzę pana na górę. Nad te dawne ogródki. Zobaczy pan, co za widok. I odetchnie pan. Tam dopiero jest powietrze.<br>- I tu już jest wspaniałe. Oddycha się swobodnie. Nie to co o tej porze w Rzymie.<br>Widok z góry był rzeczywiście przepiękny. Prastare ogródki, przez które