turbulencyjną ciepła utajonego i wyprowadził wiele wzorów do obliczania parowania z powierzchni wody. Postać ogólna tych wzorów jest następująca: &lt;gap&gt;<br><br>&lt;page nr=156&gt; pary wodnej nasyconej przy temperaturze równej temperaturze powierzchni wody w zbiorniku (jeziorze) [hPa], e średnia dobowa wartość aktualnego ciśnienia pary wodnej w powietrzu na wysokości 2 m nad powierzchnią wody [hPa], q liczba sekund w dobie.<br>Wzory Demiańczuka znalazły w Polsce dosyć szerokie zastosowanie. Jednak zdaniem Jurak (1976) wspólnym mankamentem formuł tego typu, opartych na jednowymiarowym modelu dyfuzji, jest nieuwzględnianie w nich rozmiarów zbiornika wodnego, ponieważ założeniem tego typ formuł jest stałość procesu parowania na rozpatrywanym obszarze.<br>Poważnym krokiem naprzód w tej