coś takiego stać! A po cóż im tyle barwnych fatałaszków? I żeń się tu, człowieku, z Uzbeczką!"<br>Na co dzień miał inne zmartwienia. Musiał z dwiema bańkami wędrować do żołnierskiego kotła po zupę. W prażącym słońcu, ze trzy kilometry albo i dalej, po drodze mijało się rzędy namiotów, otoczone równiutkimi rabatkami, czasem ułożone z kamyków emblematy, lew albo orzeł biały, proporczyki na masztach. Kocioł był z łaski i majdała się wokoł niego nie kończąca się kolejka cywilów. Świerzbiąc w nosie, parowała grochówka tak gęsta, że kocur mógł po niej spacerować. Nieraz w sąsiedztwie stawał drugi kocioł i kucharz wołał na cały