tu koncepcja Szeffera (1975):<br><br>(...)<br><br>gdzie: s - całkowita powierzchnia obiektu, S - powierzchnia wydeptana, N - liczba osób wypoczywających, t - czas oddziaływania rekreacyjnego, Sl - powierzchnia ścieżek, k - współczynnik o wzorze: s/SlNtS, którego odwrotność 1/k jest dopuszczalną miarą obciążenia. Omawiane metody służą bezpośrednio określaniu pojemności turystyczno- -rekreacyjnej obszaru, która stanowi podstawową przesłankę racjonalizacji zagospodarowania turystycznego i jako taka wykracza poza zakres zainteresowań geoekologii. Na koniec należy wspomnieć o metodach badań degradacji środowiska, gdyż jest ona jednym z głównych czynników ograniczających, zarówno możliwości wyboru form, jak i psychofizyczną sprawność samego procesu wypoczynku. Metody stosowane w badaniach degradacji środowiska przyrodniczego są w większości opracowane przez