leżały przybrudzone błotem zaspy śniegu. Lubiłem spacerować po tych pagórkach a w szczególności tak zwanym Małym Gościńcem, ponieważ rozpościerał się z niego rozległy widok na okolice. Widać było stamtąd miejscowości odległe na trzydzieści kilometrów.<br>Przypomniały mi się wszystkie chwile, które przeżyłem na unitarce. Niestety muszę przyznać, że przypominały mi się raczej te złe, które wywoływały szok i wewnętrzny sprzeciw. Kiedy tak ogarniałem wzrokiem rozpościerające się wokół łagodne pagórki i widziałem księżyc świecący nad spokojnym białczańskim niebem nie mogłem w to uwierzyć, że za kilkanaście godzin na powrót znajdę się w surowej żołnierskiej sali, że będę na rozkaz jadł i spał, że