było w bród, mięsa starczało również na zapasy przygotowywane w formie suszonych jego pasemek. Kobiety padały ze zmęczenia przy sprawianiu upolowanych bizonów, myśliwi byli zmęczeni trudami łowów, a starcy znużeni pilnowaniem dzieci i monotonią codziennych obowiązków, które w normalnych czasach nie do nich należały. A jednak wszyscy byli szczęśliwi i radowali się obfitością upolowanej zwierzyny. Im więcej do wykonania pracy, tym bezpieczniejsza przyszłość czekała członków klanu. Kiedy wrócił okres spokoju, kobiety zajmowały się przystrajaniem tipi, szyciem i zdobieniem odzieży oraz mokasynów, a mężczyźni wyrobem broni: znakomitych krótkich łuków, poręcznych w użyciu podczas jazdy konnej, a także włóczni i maczug. Z ich