Z bezwładnych, stygnących dłoni wypadł młot. Poleciał w dół prosto na głowę stojącego pod rusztowaniem Kunca. Posępny snycerz, jak ugodzony gromem, rozkrzyżował ręce i runął na zimne kamienie posadzki. <br>- Uciekajmy stąd! - rozległy się w tłumie przerażone głosy. - Krew tu pachnie! Śmierć ze swą kosą tańczy po świątyni! <br>&lt;orig&gt;Pierzchnęli&lt;/&gt; w popłochu rajcowie i burmistrz, kupcy i rzemieślnicy. W pustym kościele pozostał ciemniejący pod białym strzelistym filarem zegar mistrza Toruńczyka. Stał tak i milczał przez długie wieki. Rada Miejska, pamiętna klątwy siwego zegarmistrza, lękała się go naprawić. Jeszcze w ostatnim stuleciu, kiedy zgłaszali się rozmaici majstrowie obiecując uruchomić osnuty pajęczynami mechanizm, zabobonni rajcy