się prostego odniesienia do rzeczywistości pozaartstycznej. Mistrzostwo dialogu zastępuje efekty teatralności. Sytuacja w jednoaktówkach i "Proteście" jest kameralna i statyczna. Działaniem, akcją jest tu zderzenie postaw i świadomości obnażającej kłamstwo i ucieczkę w sferę wartości pozornych. Świat przestał być łamigłówką logiczną. Świat wymaga teraz -zdaje się mówić Havel - abyśmy jego realia traktowali serio. Nie pozbawia go to na szczęście poczucia humoru (w "Wernisażu" o niemal szwejkowskiej proweniencji). W ogóle ujmujący jest u tego autora brak patosu i męczeństwa. Jego obrazki z życia przekonują właśnie dlatego, że nie posługują się moralizatorskim tonem "jedynego sprawiedliwego". Z wyjątkiem epizodu w broszurze ("Wernisaż"), zarówno odwiedziny