każdym razie nigdy nikomu zanadto nie ufał, a tym bardziej Niemcom. Wierzył zaś tylko sobie. Dlatego w Stanisławowie, który, jak się okazało, nie był wcale miejscem naszego przeznaczenia, ale tylko etapem naszych przeznaczeń, w ową noc, kiedy się wszyscy dowiedzieli, że rano mają stawić się całymi rodzinami, ż walizkami, wyłącznie ręcznym bagażem, nie większym, niż są w stanie udźwignąć, tej nocy ojciec zadecydował, że my nigdzie się więcej nie stawimy. Kto może, ucieknie od razu na wieś, a kto, jak na przykład obaj dziadkowie i babcie, nie będzie w stanie uciekać, ten ukryje się u znajomych ludzi, a na wieś przekradnie