trakcie podróży po dalekich krajach, czy na działce lub w ogródku przy "drugim domu". Były one - jak pisze N.H.H. Graburn (1988) - "zabawą wartościowaną moralnie". Dziś obie te formy aktywności ludzkiej stały się czymś codziennym, rzeczywistą potrzebą psychofizjologiczną i psychokulturową, zwyczajem, pozbawionym - choć nie całkowicie - piętna odświętności. Turystyka i rekreacja są zachowaniami i przez zachowania (osobnicze i grupowe) najłatwiej można uchwycić i zrozumieć ich sens oraz rzeczywiste znaczenie. Trzeba jednak mieć na uwadze, że sama analiza zachowań typu behawioralnego nie wystarcza. To, co obserwujemy i empirycznie możemy zbadać, dotyczy bowiem jedynie struktur powierzchownych, których zrozumienie wymaga poznania tzw. struktur głębokich