Następne dni stały się dla mnie koszmarem, choć powinny być samą radością we wspólnym pokoiku i na wspólnym tapczanie. Zresztą Renata mało się mną zajmowała: godzinami grzebała w dziełach klasyków marksizmu. Gdy następnego wieczora się do niej przytuliłem, zakochany i podniecony jej ciałem, powiedziała nagle:<br>- Byłoby dobrze, Jasiu, gdybyś napisał relację z więzienia... tak na dziesięć stron maszynopisu. Mam znajomości po redakcjach... Może mi się to uda wydrukować?<br>Od razu mi się odechciało amorów. Jeden diabeł wie, czy Renacie nie udałoby się umieścić moich wspomnień z więzienia w jakimś tygodniku, bo przecież coraz częściej pojawiały się skandalizujące teksty. Na tę myśl