i północnych Polski, muszę zastrzec się, że na przekór występującym wówczas uwarunkowaniom, podjęto wtedy wiele skutecznych akcji ratowania zagrożonych lub zrujnowanych zabytków. Tak więc, obok strat, było wiele konserwatorskich sukcesów. Mieliśmy też do czynienia w tej kwestii z rozbieżnymi postawami przedstawicieli władz. Niestety w wielu przypadkach, aż do lat 70., reprezentanci decydentów terenowych niechętnie spoglądali na starania konserwatorskie na wymienionych obszarach. Ilustruje to np. wydanie przez jednego z przewodniczących &lt;name type="org"&gt;Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej&lt;/&gt; w &lt;name type="place"&gt;Olsztynie&lt;/&gt; zastrzeżenie wpisywania do rejestru zabytków tylko przez niego (!?), ponieważ "&lt;q&gt;uznanie obiektów za zabytkowe utrudnia odgruzowanie miast i osiedli&lt;/&gt;".<br>Z drugiej strony, w sukurs ochronie przychodzili również