Mój obraz był ugruntowany, mogłam teraz traktować siebie tylko jako aktorkę. Zanussi dał mi rodzaj gwarancji, zapewniając, że nie będę musiała powiedzieć niczego, co przekreślałoby całkowicie wyobrażenie, jakie mają o mnie widzowie. Postanowiłam obronić się w tej roli, a więc obronić postać.<br>Film był w całości improwizowany; istniał scenariusz, ale reżyser ściskał go pod pachą i nie pokazywał nikomu. Kręciliśmy dziesięciominutowe ujęcia bez napisanego tekstu, z ogólnym zarysem tematu. Można uprawiać zawód aktora przez całe życie i nigdy nie trafić na coś, co sprawiłoby podobną frajdę. Zanussi jakimś tajemnym sposobem umiał z nas wydobyć oczekiwane reakcje, chociaż na pozór pozostawiał aktorom