także sacebaronom, choć byli to nieraz litowie królewscy (pueri regis)6, nie przysługiwał natomiast tunginowi. Przyczyna tej dysharmonii jest oczywista: tungin nie był królewskim urzędnikiem. Był głową lokalnej wspólnoty wiecu i sądu. Mallus nie mógł funkcjonować bez niego. Dlatego przy opisie czynności prawno-obrzędowych, poprzez które następowało zerwanie związków z rodem (tytuł LX Prawa salickiego), włączenie obcego do grona członków rozdu i spadkobierców (tytuł XLVI) lub pozyskanie zgody krewnych na powtórne zamążpójście wdowy (tytuł XLIV) podkreślano zawsze, że ma się to dokonać na wiecu przed obliczem tungina (in mallo ante tunginum). Charakterystyczna jest pod tym względem glosa malberska w tytule XLVI