specjalistów w zakresie szczególnie słabo rozwiniętych, a społecznie doniosłych, działów pedagogiki. W rezultacie wciąż przybywa nam pracowników naukowych w dziedzinach stosunkowo lepiej kadrowo obsadzonych, deficyt kadrowy natomiast w innych nieustannie wzrasta. Przykładem może być tutaj wzrastająca dysproporcja między coraz większymi potrzebami a coraz mniejszymi zasobami kadrowymi w pedagogice specjalnej.<br>Drugi rodzaj szkodliwych praktyk w zakresie kształcenia doktorów to ustalenie zbyt wąskich zakresowo tematów, których realizacja nie wymaga gruntownego przyswojenia sobie nawet wąskiej dziedziny nauk pedagogicznych. Co więcej, wycinkowość tematu zostaje niekiedy jeszcze rozłożona na kilka dziedzin pedagogiki, wskutek czego zupełnie nie wiadomo, jaką specjalność reprezentować będzie tak kształcony przyszły doktor. Jakie