książki nie napiszę, ale Pani Honorata na pewno godna jest książki.<br>Spotkałyśmy się na dwa dni przed moim pierwszym ślubem, w kościele. Ona, biednie ubrana, wiejska, stara kobieta ze śmiesznie zadartym nosem (perkatym jak potem zawsze mówiła), ja, studentka III roku PWST, przerażona, że za dwa dni wyprowadzę się od rodziców i będę musiała poprowadzić samodzielne życie i małe "gospodarstwo".<br>Zapytałam dlaczego płacze. Odpowiedziała, że była 12 lat u rodziny, wychowała im dzieci, a teraz jest już im niepotrzebna, na wieś wrócić nie może, bo oddała gospodarstwo wychowankowi, a teraz on jej nie chce. Słowem - nie ma gdzie się podziać.<br>Bez