szybie krzyczymy, opowiadając i odpowiadając na ich pytania. Strzelają?! Czy są zabici?! Czy dużo tych czołgów na ulicach?! Czy jest co jeść?! Czy są papierosy?! Jak to jest z tą godziną policyjną?! Zauważamy z Danielem wśród ludzi Wojtka Młynarskiego. On też nas widzi. Krzyczy: Co z Adrianną, co z moją rodziną?! Nie wiemy. Co z teatrami?! Wybuchamy śmiechem. Zamknięte! Co w środowisku?! Kto aresztowany?! Nie wiemy! Niestety nie my! Czy TO jest straszne?! Jak TO wygląda?! Nie umiemy powiedzieć. Nagle tamci rzucają się do wyjścia. Skompletowano jakoś ich załogę. Obładowani papierem toaletowym, chlebem, kiełbasami biegną do samolotu, do rodzin, do Polski