z perspektywy zachodzącego słońca. I z niej chyba okazałą "Historię piękna" napisał Umberto Eco. Bo dzieje piękna są dziejami minionymi. I nie chodzi tylko o to, że zmieniły się jego kanony, bo one zmieniały się zawsze. Również nie o to, że nie wiemy, jak je definiować, gdyż w książce Eco roi się od definicji. Problem polega na tym, że piękno wygnaliśmy z naszego języka, że rozmowa o nim stała się czymś wstydliwym. Nikt już nie powie: "Jakie to piękne" bez narażenia się na zarzut sentymentalizmu lub naiwności. Dziś mówimy raczej, że coś jest odlotowe lub zajebiste. Owszem, można rzec kobiecie, że