pewnością najdoskonalszym, choć tak tajemniczo wieloznacznym poemacie Dwunastu (czy stawiając Jezusa Chrystusa na czele dwunastu czerwonogwardzistów, znał Błok opublikowaną w roku 1912 Apollinaire'owską Strefę, w której XX wiek pod postacią Jezusa-lotnika wzlatuje w przestworza na aeroplanie w asyście ptaków rzeczywistych i mitycznych?).<br>Metafora wiatru była jedną z głównych metafor romantyzmu. <br><br>&lt;gap&gt;<br><br>Błokowski Gamajun również nie mówi o wietrze wprost. Wiatru u Błoka można się jedynie domyślać - jak u Wasniecowa - na podstawie pewnych symptomów, pewnych oznak:<br>&lt;gap&gt;<br><br>Żywiołem, który zdaje się panować w wierszu nad innymi żywiołami, jest ogień: w strofie pierwszej - ogarniający niebo i wody blaskiem zachodzącego słońca, w drugiej - szalejący pod