Kto wolnego człowieka sprzeda na terytorium ojczyzny (qui hominem liberum infra patriam vendiderit), ma zapłacić za niego tak, jakby go zabił, nadto jako fredus 12 solidów [skarbowi królewskiemu]. XXXVIII. Kto wolnego sprzeda za granicę (qui liberum extra solum vendiderit), ma zapłacić za niego podobnie, nadto jako fredus 60 solidów"</>. Zadośćuczynienie równało się wergeldowi, nie trzeba więc było powtarzać stawek już wymienionych w tytule I i II, ani przypominać, że za adalinga płaci się trzy razy więcej niż za pospolitego wolnego. Wystarczyło napisać "płaci za niego, jakby go zabił". Dotyczyło to równie dobrze ludzi szlachetnego, jak i pospolitego stanu. Znamienny jest jednak