wiekowym nosicielu jak samodzielne istoty, osobne życia. One są naprawdę młode, one z impetem noworodka wyciskają się z pąków, nic ich nie obchodzi reumatyzm dolnych konarów, spróchnienia i sęki... Nie dochodzi do nich ból rosnącego ciężaru w skręconym geście konara - nie wiedzą o nim - nowy majowy liść tysiącletniego dębu jest równie świeży i młody jak ten, co właśnie wykiełkował z żołędzia. I dopóki konar - bezwiednie cierpiący starzec - będzie dostarczał wiosennych soków - beztroska młoda radość może wieść swoje roczne życie niezagrożona. To dla nas całkiem niezgłębiona filozofia związku z rytmem kosmicznych periodów... Wiosna wypędzała mnie na dziwnie nieobliczalne wycieczki. Nagle zbaczałem z