Karol Wielki pozwalał lokalnej wspólnocie zastosować przymus "zgodnie z ich [Sasów] starodawnym prawem" (secundum eorum ewa). Mieszkańcy okręgu musieli w takim wypadku zebrać się na walnym wiecu (condicto commune placito simul ipsi pagenses veniant) i podjąć tam jednomyślną decyzję, na mocy której wolno im było spalić dom winowajcy. Było to równoznaczne z pozbawieniem zbrodniarza miejsca wśród ludzi, a więc wygnaniem i wyjęciem spod prawa. Redaktor Kapitularza z naciskiem podkreślał, że procedura była zgodna ze starodawnym prawem i decyzją lokalnego wiecu, a jednocześnie - że król Franków godzi się na to w drodze wyjątku, i jedynie wobec tych, którzy nie respektują jego władzy