sformułowaną uznać można informację Żywota Lebuina o związku kultu z decyzjami wiecu. Błagania, które zgromadzeni Sasi zgodnie z obowiązującym zwyczajem (secundum ritum) kierowali do bogów dotyczyły przedmiotu wiecowych obrad. Bogowie mieli natchnąć uczestników zgromadzenia, aby potrafili podjąć polityczne i sądowe decyzje, które przyniosą pożytek ludowi, a zarazem - było to zresztą równoznaczne - spodobają się wszystkim bogom. Wszystkim, co do jednego (et quae forent placita omnibus diis). Bogowie też musieli być jednomyślni. Jednomyślność ludu była zresztą wyrazem zgody wśród bogów, którzy podpowiadali wiecującym, jakie należy podjąć postanowienia. W sprawach wątpliwych trzeba było zwrócić się do bogów o wskazówki, czyli zasięgnąć zdania wyroczni. Nie