szczęśliwemu archeologicznemu trafowi.<br> Pierwotne świątynie, bez wielkiej szkody dla bogactwa ich formy,<br>można zredukować do zaledwie kilku schematów. Dominuje wśród nich, jako<br>najbardziej uniwersalna, budowla na planie centralnym, wzniesiona z<br>materiałów uważanych za magiczne. Według tego schematu powstały<br>świątynie znane nam z zabytków Egiptu, Mezopotamii, Indii i Dalekiego<br>Wschodu. Istnieją rozbieżne poglądy na to, czy ten powszechny wzór<br>świątyni posiada wspólne źródło w bezpośrednich kontaktach między<br>mieszkańcami odległych lądów czy też w psychologii instynktu<br>religijnego. Problem ten wyjaśniano tak licznymi odpowiedziami i<br>hipotezami, że w ich zalewie niknie rzecz zasadnicza - uniwersalność<br>sacrum. A należałoby jeszcze uwzględnić, że hierofanci i religijni<br>reformatorzy